خطر موسیقی پاپ
تاین متن رایکی از به درخواست دوستانم در وبلاگ گذاشتم مطالب خوبی هستند
موسیقی پاپ ، پس از دوم خرداد سال 1376 ، یک بار دیگر به صحنه برگشت . بازگشتی نافرجام که به دلیل نداشتن زمینه مساعد هیچ‌گاه به ثمر ننشست و تنها برگی دیگر بر دفتر ابتذال موزیک پاپ ایرانی افزود اما خیلی زود ، جای خود را در بین برخی هواداران جوان موسیقی باز کرد و در همان سال‌های نخستین (بین سال‌های 77 تا80) چهره‌هایی نظیر « خشایار اعتمادی» ، « شادمهر عقیلی » ، « قاسم افشار » ، « علیرضا عصار » ، « سعید شهروز » و .... در سایه این نوع موسیقی به شهرت رسیدند .
به عبارت دیگر ، موسیقی پاپ پس از دوم خرداد سرآغاز هیچ تحولی نبود و مدعیان این سبک از موسیقی ، فقط به تقلید از آثار گذشته اکتفا کردند و آثار آنها ، هیچ نشانی از خلاقیت و نوآوری با خود نداشت .
اگر چه بسیاری از صاحب‌نظران ، پیش‌بینی می‌کردند که روند موسیقی پاپ در داخل کشور بهتر و پس از چند سال ایران هم دارای موسیقی پاپ استاندارد خواهد داشت اما پس از چندی ، حتی خوش‌بین‌ترین کارشناسان موسیقی ، از این جریان مهار‌ناپذیر ، قطع امید کردند و در مصاحبه‌های خود به صراحت اعلام کردند که این حرکت شتابزده ، سرنوشت خوبی نخواهد داشت .
به عنوان مثال « کوروش یغمائی » (1) در همان سال‌های نخست رویکرد به موسیقی پاپ مدعی شده بود :
« .... موسیقی پاپ ایران به باز کردن شیر آبی بعد از 20 سال می‌ماند که ابتدا آبی زرد و غیرقابل استفاده از آن بیرون می‌آید و رفته رفته زلال خواهد شد ... » (2)
اما او نیز این حرف خود را پس گرفت و در مصاحبه‌ای جنجالی در سال 1382 از ابتذال این نوع موسیقی پرده برداشت و گفت :
« .... دکان موسیقی پاپ را تخته کنید . با نخریدن آلبوم‌های موسیقی
پاپ این تجارت کثیف را تعطیل کنید . موسیقی پاپ با این شکل و شیوه ، هیچ پیامدی جز تخریب ذهن جوان‌ها ندارد » (3)
با نگاهی اجمالی به سیر فعالیت موسیقی پاپ در ایران می‌توان دریافت که شاید حق با « کوروش یغمائی » بوده و در این زمینه ، مشکلات اساسی وجود دارد .
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز ـ خواسته یا ناخواسته ـ در به وجود آوردن این مشکل دخالت داشته‌اند و شاید خواسته‌اند که در مقابل پاپ لس‌آنجلسی ، پاپ ایرانی را با اقدامی سریع جایگزین آن نمایند تا ذهن جوانان کمتر به آن طرف آب معطوف شود .
کلمات کلیدی :
